موسیقی دوره رمانتیک
موسیقی دوره رمانتیک از نظر زمانی بعد از دوره کلاسیک می آید. آهنگسازان دوره رمانتیک بیشتر به عواطف و احساسات توجه نشان می دادند بر خلاف موسیقی دانان دوره کلاسیک که بیشتر به عقل و منطق اهمیت می دادند.
در قرن نوزدهم میلادی، دوره ای از موسیقی روی کار آمد و ویژگی هایی را در دل خود جای داد که سبب تفاوت هایی با موسیقی دوره های قبلی شد. واژه ی “رمانتیسم” ابتدا برای بیان اندیشه های جدید در نقاشی و ادبیات اواخر قرن هجدهم استفاده می شد. بعدها موسیقی دانان این واژه را برای بیان تغییرات موسیقی قرن بعد به کار گرفتند.
موسیقی دانان دوره رمانتیک تعادلی که آهنگ سازان کلاسیک میان بیان احساس در موسیقی و ساختار رسمی قطعه بود را برهم زدند. آنها در جست و جوی آزادی بیشتر در فرم و طرح موسیقی بودند که به بیان عمیق ترین احساسات و افکار درونی ختم می شد.
آهنگسازان دوره رمانتیک:
اغلب آهنگسازان دوره رمانتیک اهل مطالعه بودند و به هنر علاقه ی شدیدی داشتند. یک تابلوی نقاشی، کتاب یا شعر، رؤیا ها، دریاچه ها و جنگل ها، اندوه ها و به خصوص عشق جوانی الهام بخش آهنگ ساز دوره رمانتیک برای تصنیف قطعه بود.
آهنگساز دوره رمانتیک دامنه ی مواد موسیقی مورد استفاده ی خودرا وسعت بخشید. ملودی ها، ملایم و یا پراحساس شدند و از مدلاسیون های جسورانه تر و چابک تر استفاده شد. همچنین نت های کروماتیک (در یونانی به معنای رنگین) خارج از گام وارد قطعه شدند.
ملی گرایی نیز که واکنش آهنگسازان بعضی کشورها (روسیه، بوهم و نروژ) دربرابر تأثیرات موسیقی آلمانی بود، در دورهٔ رمانتیک به چشم می خورد.
موسیقی دوره رمانتیک:
دوره رومانتیک زمان شکوفایی آثار آوازی به ویژه “لید آلمانی” برای آواز تنها و پیانو بود.
در دوره رمانتیک، تغییراتی در ساختمان پیانو صورت گرفت. تعداد نت ها افزایش یافت، به جای چرم از نمد به عنوان روکش چکش ها استفاده شد و قاب فلزی جایگزین قاب چوبی بدنه ی پیانو شد که سبب میشد کشش بیشتری بر سیم ها اعمال شود. این تغییرات سبب افزایش حجم صدایی پیانو و غنی تر شدن صدای آن گردید.
قطعاتی به نام “اتود” که قابلیت تمرینی برای ارتقای تکنیک نوازنده می شد، رواج یافت و سبب ظهور اسطوره هایی مانند پاگانینی (ویولنیست) و فرانتس لیست (پیانیست و آهنگساز) شد.
در دوره رمانتیک برای برقراری تعادل میان چهار بخش ارکستر، افزایش تعداد نوازندگان سازهای زهی صورت گرفت.
همچنین موسیقی صحنه (incidental music) که برای شنیده شدن در لحظات خاص نمایشی ساخته می شد، رواج یافت. موسیقی صحنه میتواند حال و هوایی خاص را در آغاز یک پرده یا صحنه ی نمایش القا کند.
برخی از آهنگسازان معروف رمانتیسم قرن ۱۹:
بتهوون آلمان
برامس آلمان
ریشارد اشتراوس آلمان
شومان آلمان
مندلسون آلمان
واگنر آلمان
وبر آلمان
شوبرت اتریش
مالر اتریش
وردی ایتالیا
برلیوز فرانسه
بیزه فرانسه
شوپن لهستان
لیست مجارستان
چایکوفسکی روسیه
ریمسکی کورساکوف روسیه
واگنر که موثرترین نیروی موسیقایی پس از بتهوون می باشد، ترجیح داد تا به جای “اُپرا” از عنوان “موسیقی_نمایش” استفاده کند. دلیل این امر ادغام همه ی هنرهای تئاتر با یکدیگر _خواندن، هنرپیشگی، لباس و صحنه آرایی، نورپردازی و جلوه های ویژه ی صحنه_ به بهترین نحو ممکن است.
