موسیقی دوره کلاسیک

یکی دیگر از دوره های موسیقایی که از نظر بازه زمانی بین دوره های باروک و رمانتیک قرار دارد، موسیقی شکوهمند و پرعظمت کلاسیک می باشد.

کلاسیک یا کلاسیکال هر دو از واژه لاتین کلاسیکوس به معنای شهروند(و بعدها به نویسنده) متعلق به عالی ترین طبقات اجتماع می آیند. ما نیز این واژه را مرتبط با هرچیزی که متعالی، درجه یک و دارای ارزش ماندگار باشد به کار می بریم.

از چهره های شاخص دوره کلاسیک می توان به هندل، موتسارت و بتهوون اشاره کرد.

موسیقی کلاسیک به طور تقریبی به سال های میان 1750 تا 1820 اطلاق می شود.

موسیقی دوره کلاسیک به دو دسته اصلی تقسیم میشود:

شیوه گالانت(پیشرو): یک سبک درباری که هدف آن خشنود کردن شنونده بود.بیشتر موسیقی های این سبک عمقی ندارند اما در بهترین نمونه های آن_در موسیقی پسران باخ و اولین تصنیفات هایدن و موتسارت_صیقل یافته، موقر و بسیار شکوهمند هستند.
سبک دوره نهایی کلاسیک: این دوره، دوره کمال و شکوه موسیقی کلاسیک می باشد که موازنه، تناسب، اعتدال،نظم و عمق برای آهنگساز بسیار حائز اهمیت بوده است.

ملودی، روح موسیقی کلاسیک بود، درحالی که کنترپوآن هرگز فراموش نشده بود.

بافت موسیقی کلاسیک برخلاف دوره باروک بسیار سبک تر، واضح تر و با پیچیدگی کمتر بود. دردوره کلاسیک موسیقی سازی نسبت به موسیقی آوازی ارجحیت یافت و قطعاتی برای “پیانو فورته” تصنیف شد. یک هارپسیکورد با قابلیت صدای قوی و ضعیف با این تفاوت که در هارپسیکورد سیم ها زخمه میخوردند اما در پیانوچکش ها به سیم ها ضربه می زدند. اختراع این ساز به گذشته ای دور، 1698، توسط بارتولومئو کریستوفری در ایتالیا باز می گردد.

باس آلبرتی یا آکورد باسی که برای دست چپ روی پیانو نوشته می شد در دوره کلاسیک به وجود آمد. باس آلبرتی اجازه می داد موسیقی به جریان خود ادامه دهد و درعین حال، هارمونی ها را مشخص و از ملودی پشتیبانی می کردند.

تنوع و تضاد بیشتر در درون یک قطعه، از لحاظ گام، ملودی ها، ریتم ها، دینامیک ها (کرشندو و اسفورزاندو) و تغییر مکرر حال و هوای اثر و رنگ صوتی آن، از ویژگی های ملموس این دوره است.