موسیقی دوره باروک  

 موسیقی دوره باروک که به سال های ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ پس از دوره رنسانس مربوط می شود، یکی دیگر از هیجان انگیزترین دوره های موسیقی، با ویژگی های شاخص خود است. “باروک” در لغت به معنی مروارید یا جواهری با تراش غیرمعمول می باشد. این لغت ابتدا در ارتباط با سبک آراسته و پر زینت و زیور معماری و هنر قرن هفدهم استفاده می شد. بعدها موسیقی دانان اصطلاح “دوره باروک” را در توصیف دوره ای از تاریخ موسیقی، از پیدایش اُپرا و اُراتوریو تا درگذشت “باخ” به کار بردند.

در دوره باروک سیستم مُدال و مُدهای کلیسایی رو به زوال می رفت. تنها یونین و اِئولین باقی ماندند که در ادامه، سیستم ماژور و مینور از این دو مد پدید آمد.

   نخستین اپرا ها در دوره باروک به وجود آمدند. همچنین دیگر فرم ها و قالب های موسیقی دوره باروک عبارتند از: اوراتوریو، فوگ، سوییت، سونات و کنسرتو ها.

   سبک مونودی در اوایل دوره باروک روی کار آمد. آهنگسازان و نویسندگان فلورانس ایتالیا که خود را کامراتا می نامیدند، معتقد بودند که ارزش آوازی موسیقی به دلیل ریزه کاری و تزئینات کنترپوآنی ساز ها کاسته شده است. بنابراین یک خط آوازی تنها که با یک خط سازی باس که به آکوردها شکل می‌داد را پدید آوردند.

   در ابتدای دوره باروک، حرکت بیشتر به سمت بافت هوموفون بود. اما بعدها بافت پُلی فون دوباره به جای خود باز می گردد.

   باس کُنتینوئو یا باس شماره دار:

چیزی که آهنگساز در تمام طول قطعه، زیر خط ملودی می نگاشت، باس کُنتینوئو بود. این خط معمولا توسط سازهای زهی بم مانند ویلن سل نواخته می شد.  علاوه براین برای کامل نمودن هارمونی، آهنگساز از نوازنده دیگر میخواست تا آکوردهارا بر مبنای خط باس روی هارپسیکورد، اُرگ یا عود بنوازد. آهنگساز، معمولا به نوازنده باس دوم  با اعدادی که زیر آن می نوشت، به آکورد مورد نظر اشاره می کرد. بنابراین به آن باس شماره دار میگفتند.

  موسیقی دانان معروف دوره باروک:

مونته وردی

هندل

باخ

پرسل

لولی

شوتز

کُرِلی

آلساندرو اسکارلاتی

ویوالدی

دومنیکو اسکارلاتی

کوپرن

فلیپ رامو 

در این دوره، خانواده ویلن ها آرام آرام جای ویول ها را گرفتند. همچنین باس کُنتینوئو که در زیر خط ملودی نگاشته می شد، تا آخر دوره باروک به حیات خود ادامه داد.