موسیقی دوره رنسانس

تاریخ موسیقی را می توان به دوره های زمانی مجزایی تفکیک نمود که هرکدام از آنها با سبک خاص خود مشخص می شوند. دوره ی رنسانس مربوط به قرن 15 و 16 میلادی (1600-1450) می شود که تحولات عظیم علمی، سیاسی و فرهنگی را در بر داشته است. که قطعا تاثیرات خود بر موسیقی رنسانس را نیز داشته است.

ما از واژه ی “سبک” استفاده می کنیم تا روش خاصی را توضیح دهیم که آهنگسازان هر دوره برای درهم آمیختن عناصر موسیقایی خودشان از آن استفاده می نمودند. این اجزا و عناصر اصلی موسیقی، عبارتند از: ملودی، هارمونی، ریتم، رنگ صوتی، فرم و بافت.

در این بخش می خواهیم نگاهی به موسیقی رنسانس، رویداد های مهم و همچنين آهنگسازان معروف این دوره داشته باشیم. “رنسانس” به معنای تولد دوباره است. همچنین این دوره را، عصر نوزایی نیز می نامند. سفرهای اکتشافی، پیشرفت علم نجوم و برخی اکتشافات بزرگ تاریخ بشر، از رویداد های مهم آن زمان به شمار می آیند که تاثیر مثبتی بر موسیقی رنسانس گذاشت.

موسیقی کلیسایی، پس از قرون وسطی، موسیقی شاخص دوره ی رنسانس نیز به شمار می رفت. “موتِت ” و “مس” همچنان فرم های اصلی موسیقی کلیسایی بود؛ با این تفاوت که در موسیقی دوره ی رنسانس قطعات دست کم در چهار بخش صدایی نوشته می شدند. بخش صدایی که ما امروزه آن را باس می‌نامیم، در آن دوره کشف و به کار گرفته شد.

از ویژگی های موسیقی دوره ی رنسانس این بوده است که آهنگساز لایه های موسیقایی را به جای تقابل (مانند دوران قرون وسطی)، باهم درآمیخته و بافت پُلی فونی یک دستی را به وجود می آورد. سبک موسیقی کلیسایی رنسانس با عبارت “پلی فونی کُرال” شناخته می شود. بخش عمده ی آن “آ کاپلّا” بوده و به معنی (برای کلیسا) می‌باشد. گروه کُرال این موسیقی تصنیف شده را بدون همراهی ساز اجرا می کردند.